kan men zich nog iets herinneren,of zijn het allemaal zwarte gaten?

namanamashii schreef:Zaterdag:
- "we gaan niet uitgaan om dan om 1u weer in slaap te vallen hè, laat ons een uurke of twee slapen nu en de wekker zetten en dan uitgaan".
- Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz.......
- Tuut tuut tuut tuut!
- "Wakker", doodmoe, volleidg uitgeput, plan fail, terug in bed...

Zou jij niet beter iets jonger zoeken?

Graag. Maar dan heb ik geen gratis tattoos meer.

Weekendje De Kreun:

Vrijdag: Deerhoof on the roof
Ze zaten vast in Kopenhagen, maar via via kon er toch een bereidwillige Pool gevonden worden die hen van Kopenhagen naar Kortrijk wou voeren. Rond half twaalf toch nog aan hun set begonnen. Geluid stond niet optimaal, maar optreden was enorm goed (en samen met mij vonden nog een aantal concertgangers dit), alleen deelden de leden van Deerhoof die opinie niet.
zaterdag: Sonic City
Annabel's Poppy Day: het was de tweede keer dat ze optraden buiten Parijs. Koddige Franse pop/rock. Het was hun dan ook vergeven dat we soms de indruk kregen dat we uitgenodigd waren op een veredelde repetitie.
Divorce: één van de redenen waarom ik ben gegaan. Afgezegd (luizige stofwolk <_<)
Babaa: Fusion uit Polen; het klinkt erger dan het is. Ze vermeden de valkuilen van het genre en hun set spatte van ongebreideld speelplezier. Denk aan een speelse versie van latere Soft Machine (ten tijde van Bundles en Softs).
Paolo Pandolfo: de man speelt viola da gamba, en speelt dan nog hoofdzakelijk werk van J.S. Bach e.a. Om maar te zeggen: respect voor iemand die zo grote cojones aan zijn lijf heeft om op een rockfestival te spelen en bovendien het publiek nog volledig weet mee te krijgen. Men kon letterlijk een speld horen vallen tijdens zijn optreden. Eén woord: respect!
Father Murphy: Italianen die doomy gloomrock spelen die vaagweg doet denken aan vroege Swans. Jammer genoeg alleen maar de laatste twee nummers gezien wegens gaan eten.
Chad Popple: een percussionist met een vibrafoon. Had precies autistische trekjes, maar hield zijn stukjes bizar, boeiend en vooral kort genoeg om genietbaar te zijn.
Gorge Trio: Chad Popple met de gitaristen Ed Rodriguez en John Dieterich. In tegenstelling tot hun platen geen No Wave-achtig gedoe, maar eerder speelse experimentele muziek. Hun laatste nummer echter zou Glenn Branca of Rhys Chatham blij gemaakt hebben.
So Cow: afgezegd.
The Go!Team: Ideale aflsuiter. Indiepop met een hoog stuitergehalte.
Zondag: Sonic City
L'Ocelle Mare: gemist
Hoquets: gemist
Leonid Soybelman: nog een slachtoffer van de aswolk
Daan Vandewalle: gemist
Ben Butler & Mousepad: maffe electropop. Denk aan Kraftwerk/Devo op een dieet van 80ies synths à la Jan Hammer. Het was kitcherig, het was punky, het was leuk.
Talk Normal: gaan eten, maar wel een groot stuk van het optreden meegemaakt. Terug Doom & Gloom, dit maal geserveerd door twee vrouwen uit NY. Verre van slecht (en de gitariste/zangeres kon mij krijgen).
The kinderen: België's punktrots. Speelden al hun hits (Bloody Belgium, There Will Be No Next Time, Money Is All I Need,... een cover van The Wire (12XU)). Werkten zich in het zweet en speelden vol overgave, maar het is nogal veel van 't zelfde...
Deerhoof: sloten het festival dat ze zelf cureerden af. En hoe; in vergelijking met vrijdag stond er een andere band op het podium. Het geluid zat beter, ze speelden nog strakker en pakten bovendien nog uit met een enkele gesmaakte covers (o.a. Pinhead van The Ramones). Feest.

Achteraf gezien: spijtig dat het gedaan is.

Pilgrimage BXL was alweer legendarisch

->80ies in de Aal met Das Ich (destillat), Covenant (dead stars), Primus (too many puppies), etc etc